dimitri Laat het geweten zijn: in de brandende zon, op een fiets met een veel te kleine zadel ligt de kermeta ver, erg ver. Een appeltje voor de dorst kan dan wonderen doen, zelfs al is het slechts een toneelmatig appeltje.
Hoewel onze groep niet voltallig kon zijn, leek me de eerste repetitie van Cie Hatsjie toch een geslaagde gebeurtenis. Een nieuw gezicht (Pieterjan, de gitarist, die zich ook op de planken niet onbetuigd liet), improvisaties rond een appel, geëxperimenteer met de spanning tussen vertellen en spelen,… onze toneelbijeenkomst had echt alles wat een toneelbijeenkomst nodig heeft. Vanaf morgen zullen we het jammer genoeg zonder Dimi en Peter moeten stellen. Zij zoeken verre oorden op, verder dan de kermeta, verder dan Venetië.
Ziezo, een naadloze overgang naar het stuk zelf. Op de eerste repetitiedag hebben we ons nog niet echt met ‘De Dood In Venetië’ beziggehouden. Althans niet in dergelijke mate dat wij acteurs ons er bewust van zijn. In Brechts brein echter, zie je als het ware de raderen draaien bij het bekijken van ons geïmproviseer. Met leuke oefeningen in een kleine groep geleid door de ijzeren hand van onze regisseur ben ik ervan overtuigd dat het stuk er wel zal komen. Om met iedereen aan het stuk te kunnen werken, zal ik mijn geduld nog wat moeten oefenen tot in augustus.
Ik ben benieuwd wat ik morgen met die emmer ga uitspoken.
(Christiaan)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten