anke - dimitri - ineke - peter - nele - christiaan - inge Een beetje zenuwachtig was ik wel, toen ik deze morgen de bus richting Hasselt instapte. Maar een uurtje verder van mijn ouderlijk huis, en toch leek het ineens zo ver weg; toch een compleet ander land met Carrefour en stickerverkopers aan de weg. Was vooral bang dat ik niemand zou begrijpen en dat iedereen mij zou uitlachen om mijn Nederlands.
Gelukkig bleek dit niks meer dan een te verwaarlozen nachtmerrie, iedereen was te verstaan en heel aardig en eigenlijk moest iedereen wel aan elkaar wennen. Ons enige aanknopingspunt was Brecht, die gelukkig de touwtjes direct in handen nam. Met geile foto’s en cola wist hij iedereen een beetje te ontspannen en met zijn strakke planning loodste hij iedereen door de eerste uurtjes heen.
Iedereen was dan ook zwaar onder de indruk van Brecht zijn nieuwe skills en vooral van zijn nieuwe stuk. Ik was erg opgelucht dat iedereen het zeker zag zitten om deze keer een wat zwaarder of serieuzer stuk te gaan spelen. En mijn trots voor Brecht begon nu buiten-proportionele vormen aan te nemen.
Nog voor mijn trots de kans had uit zijn voegen te barsten, werden we gelukkig verzocht om naar buiten te gaan voor een ware fotoshoot. Dit was precies het laatste zetje wat deze groep nodig had om tot totale ontspanning te komen. Als ware fotograven hebben we de acteurs in de meest mooie posities vastgelegd. Dit was voor mij echt een hoogtepunt en de doorslaggevende factor voor het vertrouwen in het slagen van deze productie; iedereen was zo enthousiast en wilde echt de meest rare dingen vol overtuiging doen. Mijn trots bleek dan nu ook al voor hen.
Na deze gebeurtenissen die mij via stilte, trots, plezier en nog meer trots van bus naar bus leidden, heb ik een zeer goed gevoel over het stuk, de groep, de rolverdeling, maar vooral de sfeer!
Met zeer welgemeende kuskus.
(Laura)
