Nee. Nee. Nee.
Of jawel.
Na een dikke, vettige, vadsige maand rust zijn de repetities terug in gang gezwierd. En hoe.
Pijn door de pauwen. Spierpijn, in mijn rug. Die onnozele pauwen.
Toch niet zo lang bezig geweest, twee pagina’s, wel intens. Intens. Veel dingen herhaald. Herhaald.
En uitgegleden op het podium. Nog pijn. En bloed. Bloed, maar geen vleugels. Misschien is dat een teken, ik weet dat niet. Je moet niet in alles wat je ziet tekens zien, maar het einde van het podium heb je best wel gezien, anders ben je gezien. Gezien.
Oh, oh. Water. Dorst.
Wat nog allemaal. Chrysolieten, opalen en chalkedonische – moet dat niet chalsedonische zijn? Zwijg. Jij met je geschreeuw altijd! Ik heb te veel geschreeuwd. Nog meer pijn, aan mijn stem deze keer.
Uitgebeelde zinnen. De zuilen liggen klaar. Vadsig vertellen. Jiujitsu op een stoel . En andere dingen.
Wat wou ik zeggen. Wat was het. Ah, ik weet het weer.
Wat een tekst.
(Christiaan)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten