Premiere (8 september)

Pieterjan

Een half uur voor de voorstelling. Spanning in de kleedkamer, stilte in de zaal. Pieterjan speelt rustig enkele noten op zijn gitaar. Adem in. Zodadelijk gaat het beginnen. Nu is het 'voor echt'.

Overdag deden we nog een laatste doorloop, een soort generale repetitie. Niemand wou het achteraf echt uitspreken, maar... Wat was die slecht! Gelukkig maar, want volgens de traditie betekent een slechte generale een goede première.

Tussendoor werden we ook nog geïnterviewd door Petra van Hasselt Lokaal. Mooie manier om elkaar ook nog wat beter te leren kennen. Dat Dimitri politieschool gaat volgen, dat was immers nog niet bij ons bekend. En dat Inge een bijzondere voorkeur heeft inzake haar droomjob...

Maar dan was het zover. Even een opwarming voor de concentratie en de stem, en daarna was het acht uur. Het café van Kunstencentrum België zat al vol. Maar voordat de camera goed stond om het stuk te filmen, voordat het lampje bij de techniek was gemaakt en voordat alle emmers op hun plek stonden, ... was het al twintig na acht. Ach. Een goed stuk moet te laat beginnen. En dat is handig voor laatkomers. Al hadden we daar niet zoveel last van, het was vooral jammer dat sommige mensen gewoon niet meer binnenkonden omdat het uitverkocht was. Ach. Morgen spelen we nog eens. En de zestiende in Gent.

Maar dan was het zover. De deur ging dicht, het zaallicht uit, de eerste spot aan. Dimitri komt op. We zijn vertrokken. En hoe! De aanwezigheid van een voltallig publiek geeft een extra kick, waardoor Dood in Venetië er beter staat dan ooit. Emoties, spanning en een heel klein beetje gruwel op het einde. En na een uur en een kwartier is het alweer voorbij. Applaus. Daar doen we het voor!

Wijn in de kleedkamer. Een warm onthaal in het café. En daarna nog wat afzakken. Bier. Wodka. Sigaretten. Wij hebben iets te vieren en schuwen niets. Het wordt een hete nacht.

Repetitiedag 21 (7 september)

Brecht - schoenen van respectievelijk Inge en Peter

Hij zit erop, de laatste repetitiedag.

Nele kwam in de voormiddag dus deden we nog een doorloop met techniek. Die knalde zo geweldig dat we al na deze ene doorloop zijn gestopt, veel vroeger dan anders. Het heeft immers ook geen zin als het goed zit het stuk toch nog zo vaak te spelen dat we het allemaal beu worden. En goed zat het. Van Dimitri's eerste stapjes tot de laatste lichtschakel (die van aan naar uit). Dat belooft dus voor de première morgen. Die overigens volledig is uitverkocht.

Maar daar hield de pret van vandaag nog niet op.

Eerst was er een filmpje van Nele met Anke en Dimitri in onvergetelijke rollen - en daarna een drink op een Hasselts terrasje. Mét verwarming. Er werd gedronken, door sommigen gegeten en door anderen gezoend. Onder andere schoenen.

Laat Hasselt heter zijn, dan ooit tevoren!

Repetitiedag 20 (6 september)

Inge - Wim - Christiaan - Dimitri - Peter

Door de opgebroken straat is het een beetje moeilijk er te geraken, maar sinds vandaag zaten we dan toch terug in Kunstencentrum België. Dankzij de try-out heeft iedereen veel vertrouwen in het stuk. Zoveel dat we eigenlijk liever meteen weer zouden spelen dan nog extra repeteren. Maar dat moet. Puntjes op de i zetten en zo.

Wim heeft het afgelopen weekend een lichtplan in elkaar gestoken - en maandag zijn de tribunes geplaatst en de lampen opgehangen. Vandaag hebben we gekeken of alles goed hing (helaas moest Wims discobol er meteen uit...) en 's middags kwam Nele langs. Zij zal tijdens de voorstellingen van het komende weekend het licht bedienen.

Twee doorlopen en een heel lang gesprek over waarom wie wat zegt en wat dat kan betekenen voor het personage zelf en voor anderen. In plaats van om vijf uur stopten we pas om half zeven. Alles voor de kunst. Leve het theater.

's Middags werd er gegeten bij frituur Annick, de beste frituur van België volgens testaankoop. Onder lichte dwang van Inge ging ook Wim mee. Hij heeft echter al een vriendin.

Try-out (2 september, MishMashFestival, VillaBasta, Houthalen)

Anke - Christiaan - Elly

try-out in de deusjevoo zaal.

een klein publiek, net genoeg.

het was even spannend omdat we niet op voorhand konden repeteren zoals gepland (dubbele afspraak. en de anderen waren eerst..) maar uiteindelijk stond de voorstelling er. en hoe!

zonder techniek, op een heel andere locatie dan gewend... en toch. sommige scènes zaten beter dan ooit. de beelden waren mooi, de teksten raak. het geheel was spannend, ontroerend, en gewoon geweldig sterk.

maar het leukste moment is natuurlijk wanneer het applaus start. en inge met een handdoek rond haar haren gebonden de anderen vervoegde op het podium. zodat ze allemaal - 6 acteurs en 1 muzikant - met een diepe buiging het publiek konden bedanken.

als dit het effect was bij de try-out, dan gaat het volgende week mét de juiste belichting in de perfecte locatie pas echt losbreken!

Repetitiedag 19 (1 september)

Anke en Elly

Spelen in Kunstencentrum België is als thuiskomen. Wat een zalig gevoel. De ruimte voegt meteen een supersterke sfeer toe aan het stuk. En we hebben plaats om te lopen! Dat brengt natuurlijk ook wel moeilijkheden met zich mee: het wordt beter uitrekenen wanneer je achteraan moet vertrekken om op het juiste moment vooraan te staan. Maar dat geeft ook dat Dimi's luide passen veel langer en sterker klinken.

Lichtspecialist Wim heeft ondertussen alles in de gaten gehouden en na de laatste doorloop heeft hij een lichtplan in zijn hoofd. Maandag wordt het opgebouwd, woensdag kunnen we ermee aan de slag.

Kostuums - emmers - livemuziek - ... Eén ding werd duidelijk vandaag: het stuk staat er.

Repetitiedag 18 (31 augustus)

Elly - Dimitri - Anke

Met Christiaan toegevoegd aan het rijtje, heeft nu zowat iedereen te kampen gehad met ziekteverschijnselen. Gelukkig was hij na een beetje rust wat opgeknapt en kon hij er in de namiddag toch bij zijn. Net als Pieterjan en Laura. De hele groep was dus compleet om een doorloop neer te zetten. Het stuk begint er te staan, maar er zijn zo van die vervelende regisseurs die nooit tevreden zijn...

De laatste repetitiedag in de catecheselokalen van Kiewit, morgen mogen we naar Kunstencentrum België - onze echte thuishaven. Dan hebben we eindelijk ook wat meer plaats. Nu is het vaak twee passen zetten, en je bent al op de plek waar je moet zijn. Weinig tijd voor spanningsopbouw dus. En dat is net zo belangrijk in dit stuk.

Spanning!

Wij voelen hem in ieder geval al.